Blogs

Sommige coachingstrajecten kennen verrassende wendingen. Zo werd ik een keer gevraagd door de directeur van een middelgrote organisatie om “te kijken” naar een talentvolle medewerkster. In het vak gaat het naast “kijken”, ook vooral om “luisteren” dus ik maakte een intake afspraak. Hij vertelde enthousiast dat de medewerkster - het talent - gegroeid was in haar functie en dat hij haar op het oog had voor een managementfunctie. Dit had hij al met haar besproken, echter zij had wat weifelend gereageerd. De directeur suggereerde een coachingstraject en zij vond dat een goed idee.

Zo zaten we al snel aan tafel voor een intake. Ik merkte dat er toch wat meer aan de hand was. Ze was wat gejaagd. Ik vertelde haar dat werk en privé in elkaars verlengde liggen en dus dat stress privé zijn weerslag op het werk heeft en omgekeerd. Het effect van deze interventie was, dat ze meteen overschakelde naar haar privé-problemen. Twee jaar terug hadden haar man en zij besloten uit elkaar te gaan, echter geen van beide had er werk van gemaakt om de scheiding af te ronden. Allebei hadden ze hun eigen werk en ze hadden het goed geregeld voor hun kinderen. Kortom, het leven kabbelde gezellig door. Bij doorvragen, paradoxaal communiceren en confronteren constateerde ze zelf dat dit toch voor het hele gezin een verwarrende situatie was. Deze constatering legde ook de oude rolverdeling bloot waarin beide exen elkaar gevangen hielden, hetgeen logischerwijs ook zijn weerslag had op haar eigen ontwikkeling. Kortom dit was een werkgerelateerde aanvangsvraag, die na de intake moest worden benaderd als een systemische vraag.

We zijn eerst aan de slag gegaan met de scheiding, waarbij mijn aanvullende opleiding mediation bij echtscheidingen, goed van pas kwam. Focus op ratio zonder de emotie te kort te doen, juridische positie van kinderen bij een scheiding en de waarde van een goede invulling van co-ouderschap kwamen daarbij aan bod. Hierdoor ontstond ruimte en rust om verder te gaan met de werkvraag. Om inzicht te krijgen in haar dagritme heb ik de dagboekaanpak bij haar geïntroduceerd. Hierbij vraag ik de gecoachte om elke dag een cijfer te geven en de hoogte- en dieptepunten resp. energie-gevers en energie-vreters, te beschrijven. Tijdens de gesprekken nemen we die dan door op zoek naar patronen. Door reframing en oefenen in de praktijk zie je dat het zelfvertrouwen, en het daaraan gekoppeld gevoel van eigenwaarde, toeneemt. De kennis en kunde van het managen was prima ontwikkeld, echter het zetje om het daadwerkelijk te doen is tijdens de coaching gegeven. In totaal waren 12 gesprekken nodig in een tijdsbestek van een jaar om het hele systeem te herijken. Trots meldde ze mij dat ze kort na afsluiten van de coaching benoemd is tot manager en dat de scheiding was afgewikkeld. Moraal van dit verhaal: ga bij de intake altijd op zoek naar doosjes met duveltjes. Juist dat maakt het vak zo leuk!

Geschreven door Michel Dutrée